|
[VIEWED 22480
TIMES]
|
SAVE! for ease of future access.
|
|
The postings in this thread span 2 pages, go to PAGE 1.
This page is only showing last 20 replies
|
|
|
Tmobile
Please log in to subscribe to Tmobile's postings.
Posted on 08-28-12 4:40
AM
Reply
[Subscribe]
|
Login in to Rate this Post:
0 
? 
|
| |
अमेरिकाको बढाइचढाइ बखानले निम्त्याएको आपत
By Salokya, on August 28th, 2012
 अमेरिकाको मेरिल्यान्डमा एक नेपालीले अपार्टमेन्ट नजिकैको रुखमा झुण्डिएर आत्महत्या गरे।
आत्महत्याका समाचार त नेपालमा पनि प्रशस्तै आउँछन्। नेपालबाहिरका नेपालीहरुको संख्या बढ्दै गएपछि आत्महत्या, मृत्यु, दुर्घटना, पक्राउ जस्ता घटना त हुने नै भए। फेरि कुनै पनि हत्यामा हत्या गर्ने दोषी भए झैँ आफ्नै हत्या गर्ने आत्महत्यामा पनि ऊ आफै दोषी हुन्छ। तैपनि कुनै पनि हत्या कारण बिना हुन्न। यो आत्महत्यापछाडिको कारण खोज्ने हो भने पनि सामान्य नेपालीको ठूलो पीडा उजागर हुन्छ।
कृष्ण केसी कास्की घर भएका ३७ वर्षका युवक थिए। दुई वर्षअघि अमेरिकामा पैसा कमाउन हिँडेका उनले दलाललाई २५ लाख रुपियाँ तिरेका थिए। मेक्सिकोको अवैध बाटोबाट छिर्न धेरै समय लागेकोले उनी डेढ वर्षअघि मात्रै अमेरिका पुगेका थिए। घर धितो राखी चर्को ब्याजमा १२ लाख रुपियाँ ऋण लिएका थिए। जसोतसो काम गरी घर आफ्नो नाममा ल्याए पनि बाँकी ऋण तिर्न बाँकी थियो। उनीजस्तै अवैध ढंगले मेक्सिकोको बाटो अमेरिका छिर्न खोज्ने लाखौँ रुपियाँ दलाललाई खुवाइसकेका हजार भन्दा बढी नेपाली बोलिभिया, ब्राजिल, चिली, इक्वेडर जस्ता दक्षिण अमेरिकी देशमा सेटिङ नमिलेर अलपत्र परेका छन्। अमेरिका जसोतसो पसिहालेका कृष्णको त त्यो हालत भयो भने पस्नै बाँकीहरुको अवस्था कस्तो होला? कल्पना मात्रै गर्न सक्छौँ हामी। आखिर किन यस्तो भइरहेको छ ?
देश खत्तम भएर
अधिकांशको भनाई हुन्छ- देश खत्तम छ, त्यही भएर। नेताहरु आफ्नो स्वार्थका लागि मरिमेट्छन्। जनताका लागि केही गर्दैनन्। कुनै ठूलो उद्योग धन्दा नखुलेको कति वर्ष भइसक्यो, विदेशी लगानी ठप्प छ। भएका लगानीकर्ता भाग्दैछन्। देशमा रोजगारीको अभाव छ। अनि विदेश नगई के गर्ने त?
हो, पक्कै पनि देशको स्थिति नाजुक छ। त्यसका लागि हामी पनि दोषी छौँ, हामीले नेतालाई सचेत गराउन सकेनौँ भन्ने त आदर्श वाक्यहरु हुन्। एक्लै कसैले केही गर्न सक्दैन। संगठित गर्न सक्ने नेता नै छैन। भएका नेताहरुको त्यो ताल छ। कोही गर्छु नै भनेर आए पनि गर्न सक्ने स्थिति छैन हाम्रा यति धेरै अपेक्षा छन्। तर वैदेशिक रोजगारका वैधानिक बाटोहरु पनि छन्। त्यो बाटो प्रयोग गर्न नचाहनु, त्यसैलाई प्रोत्साहन दिन नसक्नु कमजोरी हो।
अनि नेपाल त्यति साह्रो खत्तम पनि भइसकेको छैन। २५ लाख रुपियाँ हुने हो भने नेपालमै राम्रो काम गरेर जीविका चलाउन सकिन्छ। उद्यमशीलताको अभाव छ नेपालीमा। त्यसका लागि तालिम, प्रशिक्षण दिने र बढावा दिने काम हुनुपर्ने हो सरकारी निकायबाट, त्यो पटक्कै छैन। लाखौँ तिरेर विदेशमा गएर मरीमरी कमाउने ध्याउन्ना मात्रै छ हामीमा।
समाजको व्यवहार
हाम्रो समाजको व्यवहार पनि अचम्मको छ। नेपाल मै केही गर्छु भनेर ऋण खोज्यो भने कसैले पनि दिँदैन। भेट्टाउन गाह्रै पर्छ। तर अमेरिका जान लागेको वा विदेश जान लागेको भनेपछि भने ऋण दिन तयार हुन्छन्। २०/२५ लाख तिरेर मेक्सिको हुँदै अमेरिका छिर्न खोज्नेहरुसँग त्यत्रो पैसा हुन्न। त्यो उनीहरुले चर्को ब्याजमा ऋण लिएको पैसा हो।
अमेरिकाको बढाइचढाइ बखान
अनि अर्को एउटा ठूलो कारण यो पनि हो। केही अमेरिका रिटर्नहरुको गफ सुन्नुपर्छ, थाहा हुन्छ भन्न खोजिएको के हो। उनीहरु नेपालको यसरी आलोचना गर्छन् कि नेपाल त सुँगुर बस्न पनि योग्य ठाउँ हैन। अनि यसरी अमेरिकाको बढाइचढाइ बखान गर्छन् कि अमेरिका कहिल्यै नदेखेकाहरु हो न हो, अमेरिकामा डलर फल्ने रुखै हुन्छ भन्ठान्छन्। हो, अमेरिकामा स्वतन्त्रता छ, न्याय प्रणाली बलियो छ, नेपालबाट गएकाहरुले रोजगार पनि पाउँछन्। तर त्यो ठाउँ सुखैसुख मात्र हुने स्वर्ग पक्कै पनि हैन। त्यहाँ पनि दुःख छ, संघर्ष गर्नुपर्छ। नेपालमा भन्दा बढी नै दुःख र संघर्ष गरिसकेपछि त्यहाँ पैसा कमाउने हो। यो कुरा अजासु अमेरिकारिटर्नहरु भन्दैनन्, खाली राम्रा कुराहरुको मात्र अतिरन्जित बखान गर्छन्। दुःख र संघर्षका कुरा गर्दा आफू तल पर्ने हीन भावना हुन्छ उनीहरुको मनमा। त्यसैले बियर पार्टी गर्दै नेपाली साथीहरु माझ अमेरिकालाई स्वर्ग भएको बखान गरी लोभ्याउँछन्। उनीहरुलाई थाहा हुन्न, उनीहरुको यस्तै बढाइचढाइ बखानका कारण हजारौँ नेपाली जसरी पनि अमेरिका छिर्ने नाममा लाखौँ रुपियाँ दलाललाई खुवाएर दुःख पाइरहेका हुन्छन्। सही कुरा नभन्नाले उनीहरु यस्ता मानव तस्करहरुका फोकटिया ब्रान्ड एम्बसडर बनिरहेका हुन्छन्।
हो, अमेरिकामा जरुर कमाउन सकिन्छ। तर रातोदिन मेहनत गरी। आफ्नो निजी जीवनलाई परित्याग गरी १२/१४/१६ घण्टासम्म काम गरी। अमेरिकामा काम पाइन्छ तर अमेरिका २५ लाख रुपियाँ दलाललाई खुवाएर आउने ठाउँ बिल्कुल हैन, हुँदै हैन। खोई यो कुरा हामीले बुझाउन सकेको? हामीले बुझाउन नसक्दा के भइरहेको छ ? ती मानव तस्करहरु, दलालहरु मोटाइरहेका छन्। अनि कृ्ष्ण केसीहरुले रुखमा झुण्डिनु परिरहेको छ। दक्षिण अमेरिकी देशहरुमा हजारभन्दा बढी नेपाली अलपत्र परिरहेका छन्। त्यसैले अर्को पटक अमेरिकाको बढाइचढाइ बखान नेपालका साथीहरुलाई सुनाएर ‘शान’ देखाउनुअघि कृष्ण केसीहरुलाई पनि एक पटक सम्झने कि!
|
| |
|
|
The postings in this thread span 2 pages, go to PAGE 1.
This page is only showing last 20 replies
|
|
|
kanchu!
Please log in to subscribe to kanchu!'s postings.
Posted on 08-28-12 8:39
AM [Snapshot: 241]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
Not a fan of promao site mysansar! but this time I think he gets it right! people from US love to brag about it eventhough they work 18 hours in Gas Station! People back home need to be informed about all the aspects so that they can make appropriate decision.
|
| |
|
|
rethink
Please log in to subscribe to rethink's postings.
Posted on 08-28-12 9:27
AM [Snapshot: 335]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
There are always two sides to a story. In one hand it seems like the false promotion of US life is causing many innocent Nepalis to flock to the US and later on face disappointment later once they come to the US, causing some to take drastic steps.
In other hand, if you look at the fundamental reason then it does actually make sense that you are better of in the US in many ways than you are in Nepal. The main reason being lack of opportunities in Nepal. The lack of opportunities is so widespread that without knowing people in right places you cannot do anything. There is no hope of advancement or success if you are not well connected. Probably less than 0.0001% actually make it from nothing and become a success story later on.
Compared to that, many Nepalis who have come to the US have been far more successful in life compared to where they would have been if they had stayed in Nepal. Granted, it doesn't work the same way for everyone but you need to have some basic skill set before you can be anywhere close to successful in the US.
Basis skill set, namely comfort with the English language.
Without this basic skill, your chances of becoming anywhere successful is almost null. You may be able to make your daily livelihood working on menial jobs in restaurants. Actually, if you compare your financial position even with this kind of work, you will probably be better of than in Nepal, but this kind of job can lead to depression and physical attrition.
In order to avoid depression due to inability to seep into the US society and workplace, one should definitely avoid going to the US for opportunities. Specially DV holders who forsake everything to come to the US, they need to understand that they may never be happy in the US.
People in Nepal are used to constant intermingling with society, relatives and friends. Once they come to the US, they lose all that simply because US is such an economy driven country. In the US, everyone is part of the cog that runs the wheel of economy. There is barely any downtime and if you do not have the skills to communicate in this system, you will be left out.
|
| |
|
|
bittertruth
Please log in to subscribe to bittertruth's postings.
Posted on 08-28-12 10:38
AM [Snapshot: 500]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
When I was in Nepal, I used to think USA is a land of riches, of course it is. But never ever imagined in my dream that here we've people living par below standard. All we see there on TV and that we hear is nothing but just fabricated superficial dream which sort of gives you the illusion that money grows on tree out here. They still think and if we speak of the truth, we are lying. According to one stat, 1 out of 6 Americans is hungry. That gives the clear picture. 58% Americans live under poverty line and they collect food stamps. Number of homeless population is growing. Hopelessness is everywhere esp at this time around when the world economy is stricken with crisis. America is no different.
USA is not only the land of dream and hope, the other side of the coin tells the different story.
Be proud you have house/property at least back home, these ppl don't have.
That guy who committed suicide probably lost everything even back home after paying 25 lakhs to 'dalal' and may be was in deep depression after what he saw things here.
NOTE: Any friends back in Nepal, if you have that amount of money you can start something from the scratch over there as well or be prepared for everything unimaginable not just golden dreams when you step in this country.
|
| |
|
|
magorkhe1
Please log in to subscribe to magorkhe1's postings.
Posted on 08-28-12 10:45
AM [Snapshot: 495]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
Last edited: 29-Aug-12 11:55 AM
|
| |
|
|
nepcha1
Please log in to subscribe to nepcha1's postings.
Posted on 08-28-12 10:47
AM [Snapshot: 545]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
|
|
| |
|
|
mno
Please log in to subscribe to mno's postings.
Posted on 08-28-12 12:47
PM [Snapshot: 777]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
I said few months ago in Sajha -We should tell the truth back home about how nepalese are living and working here. But someone said all these people who come here paying hefty sum are lahures relatives.
Every year I go to Nepal and people ask me about USA, I tell them the reality. I say only may be 1% nepalese are working professionally. All others are doing labor jobs.
Although I am working professionally, I never tell my relatives about my work back home unless they ask me. A lot of people and their parents tell to their relatives before their relatives ask them मेरो छोरा एस्तो काम गर्छ एती कमौछ. एस्तो गाडी चद्छ blah blah. the most paakheys. I Myself heard this back home bragging about their sons and daughters. I was like give me a break. Your children are all debt ridden.
|
| |
|
|
atomic
Please log in to subscribe to atomic's postings.
Posted on 08-28-12 1:53
PM [Snapshot: 943]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
Time to make some serious case documentary for a real. Yo gaijatrey mazakko ent ya Aru kunai ley bhaye ni banaune prayas thalnu paryo. Few centavos:
|
| |
|
|
mno
Please log in to subscribe to mno's postings.
Posted on 08-28-12 3:40
PM [Snapshot: 1082]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
1
?
Liked by
|
| |
3 years ago I was in Nepal embassy for h1 visa. One girl was there for student visa. I asked her which college are you going?
She said खै कुन्नि something भन्ने college हो क्यारे|
I asked here where is it located?
She said ला त्यो त मलाई थाहा छैन| सोध्छ र रे |
she does not know where she is going. She is kathmandu educated.
Last edited: 28-Aug-12 03:42 PM
|
| |
|
|
Bad Boy
Please log in to subscribe to Bad Boy's postings.
Posted on 08-28-12 4:02
PM [Snapshot: 1138]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
यो उमेशेलाइ डिभी पर्यो भने अम्रिका आउछ कि आउदैन? बिचार गर्न योग्य कुरा छ
|
| |
|
|
rahashya
Please log in to subscribe to rahashya's postings.
Posted on 08-28-12 4:04
PM [Snapshot: 1157]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
1
?
Liked by
|
| |
1% nepalese are working professionally???
|
| |
|
|
timi_mero_sathi
Please log in to subscribe to timi_mero_sathi's postings.
Posted on 08-28-12 4:33
PM [Snapshot: 1193]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
When I wa in Nepal in 2009, my brothers were angry with me because I was not spending money , not throwing party for tehm.
They say you know my friend who is still a student came six months back and he used to invite his friends in restaurent every other day. How come you are eating dalbhat with us.
I know my brothers friend. I know he is still a student and works in gas station. He went to Nepal and threw many parties just to show off and I think may be just to blow off his frustration.
I did not do that my relatives think I am "chuchho".
Please guys when you go back to nepal dont show off. Its your money. save it for yourself and dont create unnecessary impression.PPl think if you have a job in gas station or restaurent you can have a fun life in US, which is not true.
|
| |
|
|
intelligentguy
Please log in to subscribe to intelligentguy's postings.
Posted on 08-28-12 4:50
PM [Snapshot: 1259]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
Ya maybe dherai showoff is not so good idea sojha sajha people may think paisa is hath ko maila for real
|
| |
|
|
nepcha1
Please log in to subscribe to nepcha1's postings.
Posted on 08-28-12 7:35
PM [Snapshot: 1464]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
From today's kantipur
|
| |
|
|
guruji
Please log in to subscribe to guruji's postings.
Posted on 08-28-12 11:08
PM [Snapshot: 1704]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
आधा करोडसँगै उड्यो अमेरिका सपना
WEDNESDAY, 29 AUGUST 2012 08:34 नागरिक
(1 vote, average 1.00 out of 5)
सुरेन्द्र पौडेल, काठमाडौं, भदौ १३ -गोर्खा च्याङ्ली- ४ का देवबहादुर खत्री (नाम परिवर्तन) ब्राजिलबाट फर्केको मंगलबार दुई दिन भयो। अमेरिका जाने सपना देखेर साढे दुई महिनाअघि काठमाडौं छाडेका उनले आधा करोड सिध्याए तर अमेरिका पुग्न सकेनन्। दोहा, बोलिभिया हुँदै ब्राजिल पुगेपछि बल्ल छाँगाबाट खसेझैँ भए- अमेरिका त दलालले देखाएको मिठो सपनामात्रै रहेछ। ब्राजिलमा अलपत्र खत्री आफूजस्तै सात साथीसँगै आइतबार काठमाडौं आइपुगेका छन्।
'पैसा त फस्यो, बाँचेर फर्कन सकेकोमा खुसी छु,' अमेरिका छिर्नकै लागि मात्र भनेर बोलिभिया पुगी काठमाडौं फर्कंदा १२ लाख रुपैयाँ फँसाएका खत्रीले पछुताउँदै भने, 'अमेरिका पुगेपछि जिन्दगी बन्छ भन्ने सपना देखियो, त्यही सपनाले डुबायो।'
पोखरा भलाम डाँडागाउँकी अमृता गुरुङले ब्राजिलबाट खत्रीका आफन्तलाई फोन गरी तनहुँ फिरफिरेका दलबहादुर गुरुङ नेपाल आएको जानकारी दिएकी थिइन्। अमेरिका आउने भए काठमाडौं बालकुमारीमा बसेका दलबहादुरसँग सम्पर्क गर्न उनले भनेकी थिइन्। केही वर्षअघि विभिन्न ल्याटिन अमेरिकी राष्ट्र हुँदै अमेरिका जाने प्रयासमा बीच बाटोमा फसेपछि ब्राजिल फर्केकी अमृता साओपाओलोस्थित एक ब्युटिपार्लरमा काम गर्छिन्।
अमृताका आफन्त खत्रीका चिनजानका रहेछन्। ब्राजिल हुँदै सजिलै अमेरिका जान सकिने बताएपछि खत्री केही साथी लिएर गोर्खाबाट काठमाडौं आए। २०६८ जेठ २४ गते उनले सुन्धाराको होटल भिक्टोरियामा दलबहादुरसँग भेट भयो। सबै कागजात जुटाए एक साताभित्र ब्राजिल पठाइदिने र त्यहाँबाट अमेरिका छिराइदिने आश्वासन दिए दलबहादुरले।
'जो पहिले कागजात लिएर आउँछ, त्यसैलाई पहिले पठाइदिन्छु भन्यो,' खत्रीले सुनाए, 'राहदानी पहिल्यैदेखि थियो, अन्य कागजात पनि एक साताभित्र बनाएँ।'
खत्रीलाई प्रहरी रिपोर्ट बनाउन तीन दिन, नागरिकताको अंग्रेजी अनुवाद गर्न दुई दिन र १० वर्ष मिति हुने एलो फिभर कार्ड बनाउन एक दिन लाग्यो। दुई हजार ८ सय तिरेर बनाउनुपर्ने एलो कार्ड भिसा लगाउन अनिवार्य रहेछ। खत्रीसहित पाँचजनाले एकै दिन सम्पूर्ण कागजात र ७ लाख रुपैयाँ दलबहादुरलाई बुझाए। केहीले भने रकम हात्तीसारस्थित हिमालयन गोर्खा ट्राभल्स एन्ड टुर प्रालिमा बुझाएका थिए। हिमालयनले रकम बुझेको रसिदमा सि/ओ दमन सर भनी उल्लेख गरेको छ। नभन्दै दलबहादुरले जेठ ३१ गते उनीहरु (पाँच जना) लाई काठमाडौंबाट ब्राजिलका लागि दोहा उडाइदिए।
त्रिभुवन विमानस्थलमा खत्रीसहित पाँचजनालाई िदलबहादुर आफैैंले बाईबाई गरे। उनीहरुलाई ब्राजिलको साओपाओलोसम्मको हवाई टिकट, बोलिभियाको लापाजबाट मार्सिला नाम गरेकी महिलाले पठाएको स्पन्सर लेटर, एलो फिभरको इन्जेक्सन लगाएको कार्ड थमाइदिएका थिए दलबहादुरले। उनीहरुसँग भएको राहदानीमा ब्राजिल र बोलिभिया दुवै देशको भिसा थिएन।
'एक लटमा पाँचजना मात्र पठाउने रहेछन्,' खत्रीले भने, 'धेरै पठाउँदा अरूले चाल पाउलान् भनेर।'
टिआइएमा भिसा नदेखेपछि अध्यागमनका कर्मचारीले 'कहाँ जाने?' भनी सोधे। 'ब्राजिल,' उनीहरुले भने। अध्यायगमनका कर्मचारीले टेबुलमुनिबाट एउटा कागज निकालेर पढे। राहदानीमा भएको नाम कागजमा भेटेपछि अघि बढ्न संकेत गरे।
'विमानस्थलमा दलालले सेटिङ मिलाएका हुँदारहेछन्, हामीलाई त थाहै थिएन,' खत्रीले सुनाए, 'सिसी क्यामराले देख्छ कि भनेर अध्यागमनका कर्मचारीले सेटिङ मिलाएकाको नामावली टेबुलले छेकेर हेर्दारहेछन्।'
साढे चार घन्टा विमान यात्रापछि खत्री कतारको दोहा पुगे। दोहामा छ घन्टा ट्रान्जिट। दोहा विमानस्थलमा बोर्डिङ पास लिँदा उनीहरु पाँचजनालाई मात्र त्यहाँ रहेको 'सुरक्षा डेस्क' मा जान भनियो। सुरक्षा डेस्कमा भारतीय नागरिक थिए। उनले पनि नेपाली राहदानी देखेपछि 'ब्राजिल जान लागेका? ल जाओ' भन्दै राहदानी फ्याँकिदिए। त्यहाँ पनि सेटिङ भएको खत्रीले बुझे।
१४ घन्टामा उनीहरु दोहाबाट ब्राजिलको साओपाओलो पुगे, जेठ ३२ गते। साओपाओलो विमानस्थलमा एक ब्राजिलियन 'नेपाली, नेपाली' भन्दै उनीहरुको नाम भएको प्लेकार्ड लिएर आइपुगे। ती ब्राजिलका लागि एजेन्ट रहेछन्। साओपाओलोमा २२ घन्टा ट्रान्जिट थियो। भोलि बिहान बोलिभियाको सान्तात्रु्कज जाने हवाई टिकट र बोडिङ पास आइपुग्ने बताउँदै ती एजेन्ट बाहिरिए। रात विमानस्थलमै बित्यो।
'ब्राजिलसम्मका लागि मैले दलाललाई ७ लाख बुझाएको थिएँ। खानाबस्न सबै यही पैसामा हुन्छ भनेका थिए,' खत्रीले भने, 'तर ब्राजिल पुगेपछि हवाइ टिकट मात्र बेहोरे। खानबस्न आफैंले लगेको पैसा खर्च गर्नुपर्योक।'
असार १ गते ब्राजिलियन एजेन्ट बोलिभियाको सान्तात्रु्कज जाने टिकट लिएर आइपुगे। एजेन्टका साथ दुई घन्टामा सान्तात्रु्कज पुगेपछि उनीहरुले विमानस्थलमै ५३ अमेरिकी डलर तिरेर राहदानीमा बोलिभियाको एक महिनाको भिसा लगाए। त्यसपछि उनीहरु त्यहीँबाट डेढ घण्टा हवाई यात्रा गरी असार १ गते नै बोलिभियाको अर्को स्थान लापाज पुगे। त्यहाँ उनले एजेन्टलाई एक हजार अमेरिकी डलर बुझाउनुपर्योग।
'नेपालीलाई लगेपछि लापाजमा रहेका दुईवटा होटल कागतुस र खिमिनाजमा राखिने रहेछ। हामीलाई पनि त्यहीँ राखियो। प्रतिदिन प्रतिव्यक्ति होटलले ३० बोलिभियन नोज लिने रहेछ,' खत्रीले भने, 'हामी त्यहाँ पुग्दा ती होटलमा झन्डै ७० नेपाली थिए।'
लापाजमा १० दिन बसेपछि एजेन्टले ब्राजिलको भिसा लगाएर राहदानी ल्याइदिनेरहेछन्। सेटिङ मिलेन भने डेढ महिनासम्म लाग्छ। मेक्सिकोले ब्राजिलमा रहेको दूतावासबाट आफ्नो देशको भिसा दिने हुनाले लापाज पुर्यााई ब्राजिलको भिसा लगाइन्छ। मेक्सिकोले भिसा दिएन भने फेरि बोलिभिया लगी पेरु, इक्वेडर, कोलम्बिया, पानामा, कोस्टारिका, निकारागुवा, होन्डुरस, ग्वाटेमाला, मेक्सिको हुँदै अमेरिका छिराइने सेटिङ रहेको उनले सुनाए।
लापाजमा एजेन्ट रहेकी स्थानीय महिला मार्सिलाले एक नेपालीलाई स्पन्सर लेटर पठाएबापत ५ सय अमेरिकी डलर लिन्छिन्। तर अहिले दलालहरु बाठो भई उनलाई मासिक एक हजार ३ सय अमेरिकी डलर बुझाउने गरेको खत्रीले बताए।
'ब्राजिलबाट कोलम्बियासम्म प्लेनमा लगिन्छ। त्यहाँ पुगेपछि आफूसँग भएका राहदानीलगायत सम्पूर्ण कागजात च्यातेर फाल्नुपर्छ। अनि कोलम्बियाबाट मोटरबाटो, जंगल, समुन्द्र हुँदै लुकाएर विभिन्न मुलुक हुँदै मेक्सिकोबाट अमेरिका प्रवेश गराउने हामीलाई एजेन्टले भनेका थिए,' खत्रीले सुनाए, 'प्रत्येक देशमा पुगेपछि एजेन्ट फेरिन्छन्, तिनले आफ्नो देशको सीमा कटाई अर्को देशमा रहेको एजेन्टलाई बुझाउने रहेछन्। प्रत्येक विमानस्थलभित्र अर्को विमानस्थलसम्म जाने टिकट लिएर एजेन्ट नै आउँछन्।'
ब्राजिलको भिसा लगाउन २० अमेरिकी डलर लाग्ने रहेछ। लापाजमा ब्राजिलको भिसा लागेपछि साउन ४ गते खत्रीसहित १२ नेपाली सडक मार्ग हुँदै ब्राजिलको साओपाओलेतर्फ लागे। बोलिभिया र ब्राजिलको सीमा कुरुम्बा हुँदै उनीहरुलाई साओपाओले आउन बसमा मात्रै ५१ घन्टा लाग्यो। बाटो खाने भनेको स्याउ र सुन्तला मात्र, त्यो पनि साथमा पैसा भए। उनीहरु साउन ७ गते साओपाओले आइपुगे। साओपाओलोको ब्रासस्थित दलबहादुरको अपार्टमेन्टमा उनीहरु बसे।
त्यहीँ उनले थाहा पाए साओपाओलोमा दलबहादुरको नाम दिलिप गुरुङ रहेछ। उनले चार-पाँच कक्षाभन्दा पास गरेका रहेनछन्। दलबहादुर पनि ६ वर्षअघि त्यही रुट हुँदै अमेरिका जाने क्रममा बीचमा फसेर ब्राजिलमा शरणार्थी बनेर बसेका रहेछन्। उनीसँग अहिले ब्राजिलको एलो कार्ड रहेछ, जसका कारण उनी नेपाल-ब्राजिल गर्न पाएका रहेछन्। त्यहाँ अरु थुप्रै नेपाली भेटिए, जो अमेरिका जान हिँडेका थिए तर महिनौंदेखि अलपत्र परेर बसेका थिए। सबै थाहा पाएपछि खत्रीलाई छाँगाबाट खसेजस्तो भयो।
काठमाडौंबाट गएदेखि काठमाडौं फर्कुन्जेल २ हजार २ सय ७५ डलर पकेट खर्च भएको उनले सुनाए। काठमाडौंमा आफन्तले पैसा हाली हवाई टिकट किनी पठाइ दिएपछि अन्य ६ जनाको साथ खत्री आइतबार काठमाडौं आइपुगेका थिए।
'एक-दुईजना मात्र अमेरिका पुग्दा रहेछन्,' उनले भने, 'अरू सबै बीच बाटोमा अलपत्र पर्ने।' काठमाडौंदेखि ब्राजिलसम्म आफ्नो आधा करोड खर्च भएको पनि उनले सुनाए
|
| |
|
|
sirus_me
Please log in to subscribe to sirus_me's postings.
Posted on 08-28-12 11:16
PM [Snapshot: 1704]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
Nepchai, LoL at the ad. Wtf is macha jundiyeko bhavan, anyway. Not along ago, when i went for stamping to ktm embassy, i needed to print some document online. So looking for one, i stepped into this consultancy across the embassy. I asked him if i could print, he said that i would need to pay. I agreed then i printed the letter from embassy for successful h1b visa.
Now when i asked for the cost of one printed paper, that a##hole told me RS 50. Are u freakin kiddin me? RS 50 for just one printed paper. Seriously these people think US has money-making trees.
Peace
Sirus_Me
|
| |
|
|
sashadew
Please log in to subscribe to sashadew's postings.
Posted on 08-28-12 11:38
PM [Snapshot: 1747]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
You commited crime with your self. That was not the solution ,rest in peace
|
| |
|
|
magorkhe1
Please log in to subscribe to magorkhe1's postings.
Posted on 08-29-12 12:02
PM [Snapshot: 1997]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
आधा करोड भनेको कम हो ?
एउटा गजपकै ब्यबसाय सुरु गर्न सकिन्छ ! तर हामीलाई चाडो र सजिलै अरब पति बन्नु परेको छ ! धर्म ( सत्यता ) हरायो मात्रै हैन कहिले नाफर्केला जस्तो छ |
|
| |
|
|
bittertruth
Please log in to subscribe to bittertruth's postings.
Posted on 08-29-12 12:09
PM [Snapshot: 2008]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
tehi ta, pachasau lakh kharchera america aayo, tyo rin tirna dashau barsa laagney bho
ani ta haresh khai halchan ni manchey haru..
|
| |
|
|
magorkhe1
Please log in to subscribe to magorkhe1's postings.
Posted on 08-29-12 12:17
PM [Snapshot: 2011]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
If he has guts to earn that much within a decade , he would not be paying to others , rather doing something.
हैन त्यो ऋण गरेको होला , प्रचण्ड को घरमा जाने बैद्य बाले भने झैँ २५ अरब बाट केहि झिके भै हालो नि ?
Last edited: 30-Aug-12 07:15 AM
|
| |
|
|
bittertruth
Please log in to subscribe to bittertruth's postings.
Posted on 08-29-12 12:44
PM [Snapshot: 2011]
Reply
[Subscribe]
|
| Login in to Rate this Post:
0
?
|
| |
kaha jahiley ni raajniti ghusai rah yaar..
|
| |
