~ चौतारी स्वर्ण महोत्शब~

सल्क्क परेर लरक्क हिड्नको मज्जा नै अर्को हुन्छ । आलुको तक्मा त ठुलो हुन्छ लर्केर सुनको तक्मा पाउनु त कत्रो सौभाग्य ? आज सबै चौतारीबासीलाइ यहि सुनको तक्मा मिलेको छ ५०औ भागमा आएर। हुन त सधै रमाइलो नै भइराखेको छ तर स्वर्ण महोत्शब मनाउनुको मज्जा नै बेग्लै । काममा थाकेर सुस्ताउने ठाउ त यहि एउटा मात्र हो तर कैले काही कामले थला परेर कति गामले हरु देखा पर्नु भएको छैन । आशा छ यो रमाइलो बेलामा रम्न केहि गरेर भए पनि आउनुहुन्छ होला ।

---

चौतारी:

(विश्वको प्रथम र अनुपम ईन्टरनेट आशु-नाट्यमञ्च)

सधैंका झैं यस संस्करणमा पनि आगन्तुक पाहुनाहरु Nepe – नेपे दाजी, Birkhe_Maila –जिम्माल बूढा, जिम्माल बा, बिर्खे माइल्दाइ, Dada_Giri – दादा, दादा बुरो, Nepesahila – साहिंला, Poonte – पून्टे दाई, पून्टेदा, Kick – काका, GautamB. –गोताएँ, गोतामे ज्यू, Shree5 – सिरे, Bhaute –भउते, भौतेकाजी, Nepalean - नमे, Amazing – झिल्के, Sandhurst_Lahure – लाहुरे जेठा, Camoflaged – कुम्ले, Miss_me –मास्टर्नी दिदी, मास्टर्नी नानी, मिस्, Pretty – सान्नानी, Uptowngal – ठूल्नानी, ठूली, Tyra – तितौरी, तिरू, Nirman – निरे, Ruina – रूइना, Matrix_rose – पुष्पपुरी, Ocean – मुन्द्रे, Lau_ta_lau – लाले, Bostonian_nepali – बेंसीथाने नेपाली, Sano_kanchha – सान्कान्छा, Ishwor – ईश्वर, Floraj – फुलौरे, ज्योतिष महाराज, World_map – चित्रे, Echoes – धने, Dalli_Resham – डल्ली फुपू, Subha – सुभे, शुभ दिदी, Chipledhunga – चिप्ले, Foe_4_Misty – मिस्टे, Gwanche – ग्वाँचे, Sajha_user – सन्जु, Vata-ta-ta – भट्टे, Gaalab – गाले, Lootekukur- लुते, Sherpini – शेर्पिनी, Ma_chameli – चमेली, Ramkisne – रामकिस्ने, Nepal_ko_chora- नेप्चे, Cerine – सेरू, Yahoooo – यामे, Harke_kailo – काहिंला, Nails- चरिनंग्रे, Bob_dai – बबे दाई, Deep- दीप ज्यो, Gurl_Interrupted - ईन्द्रेणी , Manepaliketa - माने, Kalankisthan - कैले , Hetterika!! - हरि, Regal - राँगे, रिकुटे, Juggy - जग्गे, मरन्च्याँसे - च्याँसे, ratamakai - राते, Kinjalk - किन्जे, निसान्त - निसब्रो, निसे, ज्योत्स्ना - ज्योति, rahulvai - राहुलदाइ, vivsag - भिबे, sunima_sh - सुनिमा, डाँउडर्नी नानी, Nepalki_chori - नेप्ची, Hi_nanu-नानु, dilute - दिले, rajaharischandra -हरिश, chana_tarkari-चने, nvidia-भेडे, nilgiri-निले,chinde-चिन्डे,rpande-पांडे,unfrenrites-फ्यान्टे,npl2us-नेप्ले,thaple-थाप्ले,resaamfiriri-रेस्सम,ramchandra-रामे दाइ,jwai-sap- ज्वाइ,ForEachOther-फरे,IrishSoldier-इरे khabardar-खैरे gundrukkojhol-गुन्द्रुके आदि चौतारीवासीहरु हार्दिक स्वागत तथा न्यानो अभिवादन टक्र्याउँछौं।

---

((((Go chautari Go))))
((((Go chautari Go))))
((((Go chautari Go))))

---

Chautari (Chow-tar-ee) : (World's first and finest
internet IMPROV in Nepali language)
Running for 560 days (as of 03-08-07) since 7 Sept 2005 with more than 18,000 messages in a total of 49 editions. Meet the world's finest school teacher, unbeatable students, mischievous senior citizens, wildest dreamers, vacationing revolutionaries, rethinking moderates, instant poets, gifted story-tellers, smokers, alcoholics,
workaholics, home-makers, pretty damsels, fierce contenders,homelanders, laa-hoo-rays, all on the stage of Chautari of Sajhaland.

ल त अब सुनको चौतारीमा बसेर सितल तापम र रमाइलो गरम ।

उ को हो म को हो यो जात्रामा
पुरानो हाम्रो चिनजान तर
भेट हुन्छ अनि बिदाई पनि यात्रामा
गन्तब्य काँ हो के ठेगान छ र
आउ ओभाउ पसीना आफ्नै हो फलैंचा
आफ्नै हो चौतारी, आफ्नै हो बगैंचा
आऊ समाहित होउ
मायामा, अनि सदभावको प्यालाहरु,
थप्दैजाऊ हरेकले आ-आफ्नो भावनाहरु
निभ्नै नपाओस यो पानस
थपिरहू यस्तै नै कामना-रुपी तेल
थोपाथोपा बलिरहोस
अनन्तसम्म अक्षुण्ण 'दिप' भएर
हाम्रो चौतारी'!

View/Share this post only

एसो किरिकेटपनि हेरम अनि गाम्लेहरुसँगपनि रमाइलो गरम् भनेर म त घर नै आइपुगें । फेरि भट्टीमा आधा मानो खान पुग्नेले घरमा त डुब्न नै पुग्ने ।

चित्रे त्यहि त, ग्याम खेल्न कता कता पुगिएन र बाल्यकालमा । टँडिखेलमा फुटबल, पुल्चोक क्याम्पसमा क्रिकेट अनि त्यो जूको पछिलतिर थियो नि टेबुल टेनिस्‌का बोर्डहरु । धाउनु धाइयो जताततै । अहिले फिरङ्गीका मुलुकमा आएर हेर्‍यो जताततै हरियो मैदानहरु। एकातिर भन्ट्याङ्‌भुनटुन्ङ्गहरु फुटबल खेलिराका अर्कोतिर एकथरि बरफमा नाचिराका ।

ग्वाँचे हाम्रो गुँड त एकैठाममा पर्‍योजस्तो छ । भनिमन्डलतिर थुप्रै ज्ञानोदय र मोर्डन इन्डियनका क्रिकेट मास्टरहरु थिए नि त्यहि भएर शंका लाग्या हो । मनि भनिमन्डल र सानेपातिरै हुर्केको थिमनि त ।

यामे, नाङ्गाभुतुङ्गाले त दिनभरि ट्यान्सन दिएर काम गर्न नदेको कुरा त गाम्लेहरुलाई मैले जमानामा अड्डबाट नै सुनाकोथिएँ ...हे हे हे तपाईँलाई नि हैरानपारे र भन्या गाँठे ।

कुम्लेलाई शुभ विवाहको लागि हार्दिक वधाइ र सुखद दाम्पत्य जीवनको लागि धेरै धेरै शुभकामना!!!

मास्टर्नी दिदी र ठुली , मुटू नै छोयो अब के भन्नु अरु । तिरू पखमा टाँसुला तो इन्डेन गीत।

.Thank you Everybody...!!
You Guys are Awesome!! Chautari R.O.C.K.S!!!
Love you all.

:-)

अब दुष्ट छिमेकीको गीत टाँस्यो भनेर आवेगमा नआम है गाम्ले हो। मनपर्दो रैछभने बरु याँट तानुम् ।

Thanks Ramchandre ji ! :)

लौ प्लिनटूले ओबीरेलाई नि झार्‍यो, अजैपनि किरिकेटमै झुन्डिएर बसेका छन् कि क्या हो हाम्रा गाम्लेहरु ।

तिरू यू आर वेलकम !

राम चन्द्रे, यस्तो दर्द भरिको गीत-गजल ले आँखा सजल बनायो, गाँठे । गीत को कुनै भाषा हुँदैन्, सीमा र राजानिती हुँदैन । देश पो दुष्ट्, गीत -गजल त इष्ट हुन । जीवन को हर दुख दर्द लाई शालिन ढंगले पस्केकाहुन तिनले । नेपाली ले नि सिक्नु पर्ने हो, गीत -गजल कस्तो हुनु पर्दछ ।

तै त हैन राहुलदाइ, हामी मात्र नराम्रा कुराहरु सोच्ने अनि दोष देखाउने बेलामा समग्र राज्यलाई नै देखाउने । राम्रो कुरालाई राम्रो भन्न केको लाज होइन र ? मलाई नि ९८ अघिको देसी क्रिकेट टीम सार्‍है मनपर्‍थो। साथीभाइहरुसँग बसेर हेर्दा मलाई बसिखप्न दिन्न थे । तर टीम राम्रो थियो, तेन्दुलेले जादु देखाउँथ्यो, प्रभाकर झारे नै भएपनि आत्मविश्वासका साथ मैदानमा उत्रन्थो, ....मन भनेको त क्रिकेट पो परेको हो , इन्डेन त होइनन् नि ।

सोहरै आना सहि हो, राम् चन्द्रे। हामी यति पूर्बाग्रहि भएकाछौ कि राम्रो लाई राम्रो भन्न पनि लजाउंछौ। अनि नराम्रो लाई पनि कस्ले केहि भन्ला, गर्ला भनेर न् राम्रो भन्न सक्दैनौं। क्रीक्रेट् पो हेर्ने र आनन्द लिने, त्यो धोबि धोनि, बिरेन्दर् सब्जिवाला हेर्ने होइन नि। गीत -संगीत पनि हृदय छुने जस्को हुन्छ, त्यहि सुन्ने। सुर् न ताल् को नव धनाढ्यहरुको कोपरामा मुतेको स्वर् भन्दा त जगजीत् सिंह् को गाना पो सुन्नु।

राहुल सुड्डाको कथा दामि लाग्यो यार्, अनि चित्रे क् हो तिमि त हिजो ठुलिसङग डिनर जादा सेतो सुट बिगार्यो रे नि हो?, रामेले पनि दामि गित बजाउदो रहेछ यार्, यामे के छ बुरो म मे जुन तिर तिम्रो गाममा आउदैछु है ४ दिनको लागि घ्याम्पो ठिक पारेर राख नि, अनि ठुलु तिम्रो र चित्रेको बाल्यकाल पढेर मलाइ पनि आफ्नो दुइ कुरा लेख्न मन लाग्यो, अनि कुम्ले जेल परेकोमा धेरै धेरै बधाइ छ, तिरुको गित सेलेक्सन त कुल छ नि अनि हरे, भौते, मिस्, दादा, ज्वाइ सबैलाइ टाढै बाट लम्पसार है अब के गर्ने नजिक आउ भने रौसि गनाउला भन्ने डर >)

ठुलु तिम्रो र चित्रेको बाल्यकाल पढेर मलाइ पनि आफ्नो दुइ कुरा लेख्न मन लाग्योक , पहिला नै लेखेको हो कतिले त पढि सक्नु भो होला त्यै पनि, चौतारीमा गाइ खाने भासा घुसायकोमा कान समातेर् उठ बस गर्दैछु है


It was midnight, dark and cool. I tried to sleep but I could not. Chilly breeze entered through the whole of the window of the train. I closed my eyes tightly and invited a dream but it was unsuccessful attempt again. Cold air kissed me gently, made me shiver and went away.

I was at lower berth; plump Punjabi, sleeping at upper berth was snoring louder than damaged speaker. Everyone was sleeping except me, I guessed. I thought of flipping the pages of Sidney Sheldon’s ‘Nothing Lasts Forever’ but I did not dare to put on lights at midnight. Helplessly, I tried to sleep and I was badly defeated. I had a good sleep the other afternoon. The train had left this morning from New Delhi. I tried to play on my Walkman but batteries were old. At that moment, I agreed with Disraeli who once quoted ‘Travel teaches toleration’.

All of a sudden, something pinched me pleasantly, I was excited. Train was moving on its own speed, there was dark. In my mind good old days started pouring. I remembered my school days, going to school barefoot in dirty shirt and torn half pant. In rainy season we used to fight in class to get a seat at safe place. Life was really beautiful in those days.


Since childhood, I was crazy about music but there was not transistor in my house. I used to walk an hour to listen radio. In those days, I used to dream that one fine day I would travel by train, speak English, and lay down on a beautiful beach with my kind of music. Of late, I have danced madly on a beach, and done everything else I used to dream of. But now I like my naughty and childish life. God, make me a child for tonight.

During break time of school, we used to run empty stomach; we did not have even 25 paisa to buy BARAF (ice-cream). Those boys used to be the heroes of class who licked Baraf and definitely I was not among them.

Train was in its rhythm, and I was travelling in my own track faster than the train, reminding wonderful memories of bygone days. After school, I came to India for +2. Believe me, it was so painful to leave those dear friends with whom you shared so many things for so many years. We could do nothing as the show must go on.

I missed my friends greatly; I was among odd people in odd place. First day of my college was awful. I was in a city of the people of 7 million, all new faces for me. I felt like suffocating. Gradually, those odd people turned very closed to me and odd place Hyderabad became very special.

Oh, train had stopped, new station might had arrived. Life is a journey as well. We passed many stations. In some stations we halt longer and in some not. I lost into the past. I heard past is a bucket of ashes but the ashes here are stronger than cement.

During college days, slowly I made some good friends and we had a wonderful time together. I remeienced good olden days, bunking college, playing cricket, having Idlis and Dosa on footpath, teasing dusky girls, ragging juniors. Countless nostalgic events ran into my mind. That strict Hindi Madam who punished everyone except me. I miss you, madam. It was just like yesterday when we all were angry with Principal as we got punishment because his car’s tyre was punctured. Oh! Time flies so fast.

We wandered every street of Hyderabad, every cinema hall, every park and every girls college. Life had never been the same again.

Then there came a bitter day, a farewell. We had to depart; we could do nothing as meeting and the parting are the routine of life, only that was left to console us. We cried, embraced, hugged for the final time. Then, life took another turn. That chapter closed.

The train was whistling, I had gone completely nostalgic and emotional. I could not believe I led such a beautiful life. Oh! Time flies we say. Alas! Time stays we go.

After +2, I came to Kathmandu. I lost everything my school friends, college friends, many good people who cared me a lot. One more time I was among odd people, I was just a piece of crowd. But experiences have taught me a lesson. Life is a game where we meet to part and part to meet. It was a new beginning for me. Going to campus, making new friends, again new episode of drama, new station in life.

Oh! It was morning, I heard people shouting "Chai garam ,Chai garam…….." I could not remember when I slept last night. Many stations had come and gone, many passengers had left the train, and many new had got in. It is like a journey of life, there was a gorgeous lady in the place of Plump Punjabi. The train was heading towards Hyderabad. I was on the way to it, where I spent my 2 colourful and fruitful years. I was very eager to meet my friends, that Hindi Madam, Principal and everything. After 36 hours of journey I got off at Hyderabad platform. I found the city welcoming me with open arms and I heard the melodious voice coming from speaker "कभि कभि मेरे दिल मे खयाल आता है......"

वा वा झिल्के, स्टोरी त एक्स्सिलेण्ट छ ।
औरिजीमा भए नि बुझिने भाषा को परो । हैदराबाद सँग सँगै इलाहाबाद पनि याद आयो । त्यो भन्दा बढ्ता गर्मी याद आयो। उफ् ४८ डिग्री सेल्सियस् । यादै मा त अल्झेको छ जिन्दगानी । यति भन्दा भन्दै गीत याद् आयो।

यादै यादमा अल्झ्यो मेरो जिन्दगानी, मेरो जिन्दगानी
हेराइ मा पर्खाइमा , मायालुको आँखा बस्यो गहराइमा।

हिहि झिल्केपछि मलाईनि औंरेजीमा लेहुन मन लायो। पहिलोपल्ट इयुरोप छिरेपछि एउटा पब्लिकेसन हाउसमा भोलुन्टरी काम गर्ने मौका मिलेकोथियो, त्यतिबेलाकै कहानी हो यो
......................................................
I met Arianne (name changed because it's neat to change names) completely by accident. She became a genuine reader of our let's-publish-500-copies-this-month magazine, and she finally worked up the nerve to e-mail me the same week she was about to move about 7 hours away.

I'm always happy to hear from people who like me, although it happens about once every nine years. I like keeping in touch with people who enjoy my rants, because it means there are people out there who are warped enough to laugh at my sense of humor.

Arianne was different, though. She wanted to meet me for drinks. This had never happened before, and I felt a bit awkward, and so did she. In the end, she lost her nerve, and I was actually a little bit relieved myself. I didn't feel comfortable becoming too familiar with someone who contacted me just because she liked what I wanted to show the world. There was something a bit "not right" about that.

Still, Arianne kept e-mailing me even after she moved away, and we corresponded back and forth for about three months. And I became entranced by her witty and intelligent writing. I started wondering what she looked like. I knew she was my age, and we shared a lot of the same interests, so it was natural that I become curious.

Finally, I asked for her phone number, which she gave me, and I called her two days later, an acceptable interval of time that I believed showed that I was interested without being overeager. It was a bad phone call, one of those stilted conversations where I wanted to crawl under my bed and wish I had never dialed. But, we muddled through, and I forced myself through to the conclusion. She sounded nice, although there was a hint in her voice of "better than everything." I shrugged it off as my own imagination.

Another month of e-mails followed, with both of us firing out little literary tests to see if the other could wrestle their way out of the traps we set. My tests ran the gamut of likes and dislikes, while hers were obscure tests, like seeing if I knew where the term "penguin dust" originated . I became aware that Arianne was more intent on expounding on her interests than asking about mine, as if naming off her favorite books and music somehow made her an authority on everything.

Of course, I mistook her arrogance as a "strong opinion" and I like women with strong opinions, because they make for lively conversationalists and fun arguments. Arianne, however, was not interested in conversations or arguments, as I was to learn. For Arianne, Ani DiFranco is a lyrical genius, and she didn't want anyone telling her that maybe, just maybe, Ani's lyrics are a tad on the male-hating, penis-chopping, angry-at-the-world side of things.

"Oh well," I thought. "So she's a little intractable. I can probably work with that."

There were other warning signs. Arianne was a major drug user during her college years, dabbling in every controlled substance I knew of and few I*d never heard of. In short, she had more issues than Maoists; more baggage than night buses over the Dashain holidays; more difficult problems than a college calculus textbook. But, did I see any of this? No, because romance is just stupid like that.

Finally, Arianne asked me if I wanted to meet her, and of course I did. I was so blinded to her suspect personality at that point, even Ray Charles would have slapped me across the face and said, "Can't you see what she is, boy?! Can't you see?!"

So, I hopped in Die Bahn (German Railways) early one Saturday morning and parked my butt there for 7 hours. I greeted Arianne at her apartment door and was pleasantly surprised to discover that she was quite attractive, in a weird sort of way. Shoulder length brown hair curled slightly at the ends, as if embracing her small face, a face with no remarkable features save for her Ashleigh Banfield-like glasses. She had a stellar body, with strong runner's legs and a conspicuous lack of any discernible breasts. She insisted on calling attention to her seemingly breastless torso as if it actually mattered to me. So she had small breasts. So what?

That first weekend went very well, with the two of us actually able to communicate without relying on the medium of e-mail. We couldn't craft a flawless message, and then spell-check, and then go back and clean it up further. It was actual human conversational interaction, and I learned some valuable information. Namely, Arianne was even more, er, "opinionated" than she let on in her e-mail.

She proudly displayed her vast bookshelf, going into detail about each book she read, and giving an audible aloof sniff any time I had to admit I hadn*t read one of her books. When I saw "Catch-22," one of my favorite books of all time, she tersely said she hadn't read it yet, snatched it from my hand, and went on to her favorite book "The Gastronomical Me," a book I had never heard of. Determined to find some common ground, I offered to read the obscure book so we could discuss it later. She approved heartily of this idea. Then I suggested that she should read "Catch-22," and she gave me a disapproving look, as if I had defecated on her floor.

"Well, I'll think about it," she said, not meaning it, and I took it to mean she would think about it.

Aside from Arianne's condescending attitude when it came to literature, and the Scrabble game we played later that I didn't particularly care for but she treated like the landing at Normandy, we had a fun night. We cooked lasagna, went to see a jazz band, and then went dancing at a local club. When she forgot about how much she thought she was better than everyone else, Arianne was actually pretty fun.

That night, as I prepared a bed on her futon in the living room, she had a request for me.

"I'd like you to sleep with me tonight," she announced. "But, no sex or anything like that. Just sleeping. I just want you to hold me."

This was a first for me, having the terms of the evening spelled out for me so bluntly. In the end, I agreed, as any man in my position would, because there was more of a chance I would get lucky while holding her than by sleeping on a futon in another room.

Lo and behold, Arianne meant exactly what she said. I held her throughout the night. Navy Seals aren't subject to such cruel and unusual punishment. No kiss. No sexual touching. Just sleeping and holding.

"What the hell is this all about?" asked my brain, and I had no answers.

"Just go to sleep and it will all be over in the morning," I thought, and I battled through the night.

The next morning, we went for a hike at a local state park, and I departed at about 3 p.m. She hugged me and thanked me for a great weekend. I then rode anther 7 hours home. Thus ended our first encounter, setting the stage for encounter #2 two weeks later, an experiment in romantic hell that I will not soon forget.

Normally, I wouldn't subject myself to additional torture in a relationship that had about as much traction as a sprinter on an ice rink. It wasn't going anywhere, and I knew that, but then I got an e-mail from Arianne.

"I'll bet you're wondering why we never kissed," read the e-mail, as if sensing my thoughts. " I want you to know that I've been hurt before, and I want to go really slow about everything if anything. It means a lot to me that you didn't try taking advantage of the situation that night when you held me. I appreciate that kind of respect. I hope we can get together again sometime."

"Well, there it was!" I thought. "That explains everything! She was hurt before! Oh, cruel, cruel world."

So began two weeks of additional e-mails leading up to yet another 7 hour sojourn to go see Arianne. I just couldn't stop myself. I knew she was nothing but bad news. She was the Enquirer or The Globe of female bad news. Metaphorically speaking, I was driving headlong into a red light, about to hit a big old gas tanker in the intersection, and I was clinging to the belief that I would somehow emerge unscathed..............................

(To be contd...)

खुइय्य्य्य्य्य्य्य्य्य । एक हल गोरु जोतेर मात्तै चौतारी पसम्ला भनेको, सकिएन । आsssss होस आजलाइ थाति ।

आच्याsssss ह्याँ चौतारिआँ त खुप्पै रमाइलो पो भैरा'र'छ त । GOLDआ चौतारिआँ सपैजना OLD OLD कुरो अर्न पो थालेछ गाँठे । कोहि खेलकुद, कोहि बिदेश गको, कोहि मुइयाँसित जिस्केको, कोहि के कोहि के । लु मलाइ नि भन्न मन लाओ के रे नेपाल पस्दाखेरिआ कहानि । पहिलो भाग पस्किहालम है ताआआआआआ ।


बाबा पढ्न भनेर बिदेश लागेसिन चनाको परिवारलाइ तराइमा बस्न सजिलो भएन । वरीपरीका छिमेकिले गाह्रोसाह्रो पर्दा सहयोग त गरेकै हुन, तै पनि आफ्नो भन्ने नातेदार आफन्त कोहि कतै नहुँदा त्यो ठाउँ यत्तिकै परदेश बन्यो । जग्गा जमिन केहि छैन, अरु काम पनि छैन, आम्दानिको श्रोत पनि छैन, बाबाको जागिरे तलब नै सबै थोक । सामान्य किनमेलको लागि नजीकको बजार पनि झण्डै आधिघण्टा टाढा । जेठो छोरो चना जम्मा ९ बर्षको र अरु तीनजना साना नानीहरु, झन कान्छि त दुइ बर्ष नि भएको थिएन । यति साना बालबच्चालाइ स्याहार्ने काम एक्लो आमाको लागि कम्ताको चुनौतिपुर्ण थिएन । जसोतसो त्यो बर्षको इस्कुल सक्काएर चनाको परिवारले नेपालतिरै (याने कि काठमाण्डुखाल्डोतिर) जाने निधो गरे ।

जान त जाने, तर जान कति गाहारो । सामानहरु सबै प्याकिङ गर्नै पर्यो, दु:ख गरेर एक एक गरेर जोडेको सामान त्यत्तिकै फालेर जाने कसरी? सकेजति लिएर जानै पर्यो । तिनलाइ पोस्टल डेलिभरि गर्ने ब्यबस्था पनि थिएन, टडक रिजब गरेरै लानलाइ त्यस्त बिधि धेर सामान भएको पनि होइन। अलिअलि गर्दै प्याकिङ गर्दागर्दै जाने दिन सम्ममा ४-५ ट्याङका र केहि थान झोलाहरुमा सामान समेटियो । आमाको एक्लो ज्यान घरि बालबच्चा घरि सामान गर्दै सामान घरबाहिर राखेको बेला चनाले पनि स-सानो झोला बोकेर आमालाइ सघायो र बर्षौ बसेको घरलाइ बिदावारि गरेर हिड्यो काठमाण्डुतिर । छिमेकका काकाहरुले ट्याङका बोकेर बस टप सम्म पुर्याइदिए । बसको डाइभरलाइ भेटेरै बाटोमा सहयोग गर्न अनुरोध गरिदिए । ट्याङका जति छतमा चढाएर डोरिले कसे । बिच बाटोमा अर्को बस समात्न पर्ने बेलाँ भरिया खोजेर सामान हाल्न लगाइदिनु है भनेर डाइबरलाइ फेरि राम्ररी अनुरोध गरे ।

ठामठाममा रोक्दै बस आफ्नै गतिमा हिड्दैथ्यो । एकठाममा बसको छतबाट सामान ओराल्दै थे, चनाको बहिनिले भन्यो "ऊ हाम्मो बाकस" । झसङ्ग भएर आमा बाहिर निस्केर हेर्दा त हो रैछ, एउटा ट्याङका ओरालिसकेको । "ए दाइ किन हाम्रो ट्याङका झारेको यहाँ, हामी यहाँ ओर्लने होइनन्त ।" आमाले सोध्नुभो । "ऊ त्यो साहुले झार भनेको ले हौ मोइले झारेको" । डाइबरले त्यो भरियालाइ केहिथान गालिको बर्षात गरेर सामान फेरी कस्न लगाए । त्यसपछि हरेक पल्ट बस रोकिदा कसैले आफ्नो सामान झार्यो कि भनेर हेर्ने काम पायो चना ले ।

"ल दिदि, यहाँबाट अर्को बस समात्न पर्छ । सामान पनि धेरै छ तपाइको, बच्चाहरु साना साना छन । हतार नगर्नुस, मैले चिनेको डाइबरको गाडिमा पठाउँला । तपाइलाइ सजिलो हुन्छ ।" डाइबरले चनाको आमालाइ भन्यो । हुन त हतारै गरेर नि त्यहाँ अर्को बस थिएन । हस भनेर कुर्ने उपाय मात्रै थियो । भरियालाइ बोलाएर सामान झार्न लगाए । नजिकैको चियापसलबाट चिया मगाएर खाए । स-साना बच्चाले दिने एकोहोरो दु:ख त्यो चियाको साथ थियो नै । करीब एक घण्टा जति धुले चोकमा कुरे पछि अर्को बस आयो । अर्को डाइबरलाइ त्यो डाइबरले केहि परे सहयोग गर्दिन भने । त्यो डाइबर आफै छतमा चढेर सामान कसे र झ्यालसँगैको सीट पनि मिलाइदिए । पहिलाको डाइबर पनि बसभित्रसम्मै आएर "ठीक छ हैन त? ल राम्ररी जानोस है दिदि" भन्न आए । नेपालीको सहृदयि मन र सहयोगि ब्यबहारको एउटा उत्कृष्ट सम्झनाको रुपमा ती दृष्यहरु चनाको दिमाखमा छापिएर अझै बसेको छ ।

काठमाण्डु कतिखेर पुग्ने होला ? चनाको मन उत्सुक थियो । पोहर बाबालाइ बिदावारी गर्न काठमाण्डु आएको भए नि काठमाण्डुको खासै सम्झना बाँकि थिएन मनमा । अफशोच, काठमाण्डु आइपुग्न अगावै दिन ढल्यो । रातिको करीब आठबजेतिर बसपार्क आइपुग्यो । रत्नपार्क नजिकको त्यो बसपार्क अँध्यारोमा रुमल्लिसकेको थियो । "ल सबै यहि ओर्लने हो बसपार्क आइपुग्यो ।" एकजना कराए । सुतेका नानिहरुलाइ उठाउदै, सामान स्याहार्दै ओर्लै चना पनि आमाको पछि लागेर । ओ हो बसपार्क त हिलै हिलो रहेछ । जुत्ता गड्याम्म गड्यो । डाइबरले "म भरिया खोजेर ल्याउछु है" भन्थ्यो, कता गयो गयो । सानो नानिलाइ जिम्मा लगाएर आमा पनि भरिया खोज्न जानु भयो । एकैछिन अघिको भीडभाड पनि स्वाट्टै पातलिएर फाट्टफुट्ट मान्छे देखिन पनि छोडे, स-साना चारजना बच्चाहरु मात्रै त्यहाँ र त्यसमाथि सानो नानि रुन पनि थालिन । आमा आउनु भो, तर भरिया फेला परेन, सानो नानिको रुवाइ बन्द भो । यतिकै त्यहि बसेर डाइबरलाइ कुर्नुको बिकल्प थिएन । चनालाइ बेस्करी भोक लागेको थियो, तर भोक लाग्यो भन्न मन लागेन । केहिबेर पछि ड्राइभर आइपुगे, "भरिया फेला परेन दिदि, समान ओराल्न त म ओराल्दिउँला । त्यसपछि के गर्ने? यहाँबाट तपाइ कता जाने?" चनालाइ पनि थाहा थिएन कता जाने ?
"भक्तपुर" आमाले भन्नु भो ।
"भक्तपुर?!!!! यस्तो अबेर भइसक्यो, यस्तो स-सानो बालबच्चा छन, यतिका धेरै समान छ, बस पनि पाउदैन, कसरी जाने भक्तपुर? तपाइ जान सक्नु हुन्न आज । बरु यतै लज खोजेर बस्नुस दिदि, भोलि जानुस । नत्र गाहारो हुन्छ । " डाइबर पनि चिन्तित देखिन्थे ।

बडो असामञ्जस पर्यो । के गर्ने के गर्ने? सबैलाइ भोक र थकान ले चूर गरेको थियो नै, त्यसमाथि हिलाम्य बसपार्कमा उभिदा उभिदा बडो सास्ति भइसक्यो । बसको छतबाट सामान ओराल्न त बाँकि नै थियो । रातिको ९:०० बजिसकेको थियो । घण्टाघरले ठोकेको त्यो नौ घण्टी चनाले नबिराइ गन्यो । त्यो ड्राइभरलाइ त्यसको साथिहरुले २-३ चोटि बोलाउन आइसकेको थियो । ड्राइभर शायद असल थियो, उसले यतिकै छोडेर गएन बरु छतमा चढेर डोरी फुकाउन थाल्यो सामान ओराल्नलाइ ।

यतिकैमा एउटा मिनिबस आयो । "भक्तपुर भक्तपुर" भनेर चिच्याउदै । आमाले बस रोक्नु भयो, बस करीब भरीभराउ थियो । मान्छै चढ्न त सकिन्थ्यो, तर सामान अटाउने ठाउँ थिएन । आमाले भित्र कोहि चिनेको मान्छै छ कि भनेर आँखा चियाउनु भो । सञ्जोगले मामाको साथि त्यहाँ फेला परे । ओ हो अब बल्ल आमाको सास नौ बित्ता उक्ल्यो । "चन्द्र दाइ चन्द्र दाइ" । चन्द्र मामाले चिहाएर हेरे । " ए हे ~~~~ !!! छ गनलं थन? थपायसकं लिबाक्क ?" तीन छक्क खाँदै बसेको सीट छोडेर झरे चन्द्र मामा । बालबच्चा पनि देख्ता त एकछिन तर्सिए नै । नेवारीमा परर्रर्रर बोलेका चन्द्रमामाको बोलिहरु चनाले राम्ररी बुझेन । खबर नगरी किन आएको एकलै यस्तो टाढाको बाटो, यस्तो सानो बच्चाहरु र सामान लिएर भनेर गालि गर्नु भयो शायद । तर त्यो बेला खबर गर्न पनि सजिलो कहाँ थियो र? न टेलिफोन, न इमेल इन्टर्नेट । आवा, हुलाक त थिए तर निरक्षर आमाको लागि त्यो पनि कहाँ सजिलो हुनु । एकैछिनमा चन्द्रमामाले आमालाइ नआत्तिन भने र मिनिबसको ड्राइभरलाइ सामान लान सकिन्छ कि सकिन्न भनेर सोधे । ड्राइभरले लान नसक्ने कुरा गरे । मिनिबसका प्यासेन्जरले धेरै बेर किन रोकेको भनेर कराउन थालेपछि मिनिबस गयो गन्तब्यतिर । चन्द्रमामा, ड्राइभर र आमा मिलेर बसको छतबाट सामान ओराल्नु भो । समान ओरालिसकेपछि, " ल दिदि, तपाइको दाजु भेट भयो, धेरै सजिलो भयो, मलाइ बिदा दिनोस, अब म पनि खाना साना खान जान्छु । " भनेर ड्राइभर बिदा भयो ।

भोको पेट अनि हिलाम्य बसपार्कमा समान यताउता गर्न आमालाइ निकै सकस परेको चनाले बुझेको त थियो, तर उसले केहि गर्न सक्ने अवस्था थिएन । एकैछिन बिलाए पछि चन्द्रमामा फेरि देखा परे र आमासित फेरि ट्याट्यामट्या गर्दै के के भन्न थाले । अर्को एकजना मान्छे पनि थियो र सामान लगेर नजीकैको एउटा लजमा राख्नु भयो । त्यसपछि चन्द्रमामाले नै एउटा ट्याक्सि लिएर आउनुभयो, र त्यहि ट्याक्सि चढेर सबैजना राति १०:०० बजे मामाघर पुगे । भोलिपल्ट बिहान मामाले उक्त लजबाट सामान घर ल्याउने ब्यबस्था गर्नुभो । यसरी के होला कसो होला भन्ने डर र अनिश्चितता बीच मै पनि काठमाण्डुसम्मको चनाको यात्रा सुखमय नै रह्यो भन्नु पर्ला ।

क्रमश:

भुराहुरले अस्ति भर्खर ए फर याप्पल भन्दै कराको जस्तो लाग्थो, चौतारीमा। कस्तो रमाइलो अउँरेजी कथा लेख्न सक्ने भैसकेछन गाँठे। झिल्केको कथाले मलाई नि कोलकाता बाट छिरेर मैसुरको टुप्पो सम्म, अनि जयपुरको बाँझो हुँदै सिमराको चिसो पाखो सम्म फन्को मारेको सम्झना भो।
रामेको आरियानेको कथा नि मज्जाको लाओ। अरु नि आउँछ भन्दै बिचाँ सोल्टी साबुलको बिज्ञापनमा अड्काएछन के रे। चनाको कथा फेरि मार्मिक रे'छ। हाम्रा बा' नि बेलाँ बिदेसाँ पढ्न गा'का भे' अहिले खैरे नाति पाइसक्थे। डाँडाको टुप्पोमा बसेर देखेको जति मेरो हो भनेर सालघारी घेरेर बसेछन के रे, ऐले हाम्लाई यो दु:ख।
ल ल, पेलम पेलम। बीच बीचाँ नेपे-दाको शिलोक सुन्न पाए तिनपाने सँग असलामाछाको चटनी टोके जस्तो हुन्थ्यो, कता हराउनु भो कता।
जिम्माल त थलै परेछन कि के हो? नाक मुख देखाउदैनन्। हर्लिक्स लिएर भेट्न जान्छु भन्यो, मौकै मिल्दैन।

सबै जना वीकेण्ड मनाउन ब्यस्त रहेको मानेछु मैले । आफ्नो लागि न दिन र रात बराबर ।

झरेको पात् झैं भयो, उजाड् मेरो जिन्दगि
निभेको दीप झै भयो, उदास मेरो जिन्दगि

म झ्याप !!!!!
कोही छ ???????????????????? हे हे हे कुन फिलिमको हो रे यो ?

राहुलदाइ, खोइ त क्रिकेटको गफ ? पछि लेख्छुभन्या होइन हजुरले ?

म पनि झ्याप
शुक्रबार को नमस्कार

ए हे, रामेले घ्याप्पे दिएछ, मोलाइ नि दिनु मोन लायो । सुक्करबारै त हो, लौ जा, मो पनि आज झ्या~~~~प !!!!

:) :)
नमस्ते!
म खासै कथा लेख्न सक्ने त हैन के रे । तर नि मेरो त्यो के जाति अतितलाई अलिकति भएनि हजुरहुर सामू राख्ने जमर्को अरे है त । उसो त त चौतारी बाटै प्रेरणा पाएकिम के रे नि यो सब लेख्नलाइ। अलिकति हिजो लेखेथिम के रे ..नारावाजि जुलुस अनसन के के जाति हो बस्ने भनेर हैरान हुदा हुदा घरबष नि त्यस्तै .... आज फेरि जोडजाम गरेर लेखे के रे ।
त्यो तितु त झन के क जाति मैसेज पठा'र म यसो गर्दिन म उसो गर्दिन खादा नि खादिना सुत्दा नि सुत्दिन के के हो के के .. अब भे'न म कसरी सक्छु मेरी प्यारी बुइनी भओक भोकै बसेओ हेर्न ।
..आशा छ यहाहरुलाइ अलिकति भएनि मनोरन्जन दिने छ मेरो गनथन ले

'फटिंग्रे'

'खै दिनुस त' म मेरो झोला उतिर हुर्राउछु। मानौ मैले रिस पोखेकि उ संग । अरु कसैलाइ त म केहि पनि गर्न सक्दिन । उ नै त हो जस्लाइ म मेरो इच्छा भावनाहरु पोख्न सक्छु ....हुनसक्छ मेरो उ प्रतिको लगाव हो यो। मलाइ मनै परेको छैन यसरी मलाइ घर देखि टाढा पठाउन थालेको।
' ह्या गाउमा राम्रो स्कूल छैन के रेवती। त्यसैले तिंमीलाई बजारको स्कूलमा नाम लेखाइदेको।' फुपुको आवाजमा माया भरिएको थियोहोला सायद ।
तर मैले केहि महसुस गर्न सकिन। मलाइ घर देखि बाहिर हुदाको परिस्थिति, नँया ठाँउ नयाँस्कूलको संझनाले मात्रै पनि झस्काइरहेको थियो।
घरमाथिको खोला, सङ्लोपानी माछा, खोलाको ठूलो ठूलो ढुंगाहरु स्याँउलीझार यहि मात्रै दिमाग मा आइरहेको थियो ।
“नानू अब जाने हैन ‘’ म टोलाइको देखेर उस्ले मेरो ध्यान खीच्न चाह्यो
‘अ हँ’ मैले मुन्टो हल्लाउदै भने
‘ल ल हिड’ बाबाको आवाजमा रूखोपना प्रस्ट झल्किन्थ्यो। मलाइ मेरो इच्छा बिना नै घर देखि टाढा लखेटिदै थियो । मैले केहि सामान हातमा लिन चाँहे तर उस्ले दिएन म चुपचाप हिडिरहे । म बाबाको पछिपछि हिडे । घर छोड्नु को पिडा भन्दा मलाइ उ संग बिछडिनुको पिडा बढि थियो । बेला बेला म उस्लाए हेर्थे । तर उ कतै नहेरी सरासर हिडिरहेको हुन्थ्यो
हामी हिडिरह्यौ। अलिक पर पुगेपछि हाम्रो बाटो छुटिने थियो। मलाइ रोउ रोउ लागि रहेको थियो।( खास मा मलाइ घर देखि टाढाको स्कूलमा पढन पठाउनु को एउटा कारण उसंग छुटाइनु पनि थियो हुन त मेरो दाजूहरु दिदीहरु सबै बजारको स्कूलमा पढ्नु हुन्थ्यो) एकै छिनमा त्यो ठाँउ पनि आयो।
‘’फटिंग्रे अब तिंमी जाऊ’’ बाबाको आवाज सुने मैले तर आँखा त हेर्नै मिलेको थिएन ।
‘’नानू राम्रो संग पढ्नु ल’’ उस्ले मेरो झोला मलाइ नै दिदै भन्यो ।
कत्ति नै ठूलो भएर भन्नु परेको म भन्दा एक हात अग्लो त छ नि- मलाइ उसंग साच्चिकै रिस उठेको थियो त्यो बेला । म उस्लाइ हेरे उस्को आँखा भरि आँशु थियो ।यसरी हामी सदासदाको लागि छुट्टियौ। केहि समयपछि हाम्रो सबै परिवार पहाड छोडि मधेस तिर बसाइसर्यौ।


१२ वर्ष पछि-

समयले धेरै कोल्टे फेरि सकेकोथियो।पढाइ, घर, परिवार, काम यस्तै यस्तै।
एकदिन अवनाले भनिन ‘हामी बनेपा जाने ल शुक्रवार बिहानै’’
सबैले हो मा हो मिलाए। मलाई चै अलिक परिस्थिति मिल्दैन कि जस्तो लाग्याथ्यो
तर नि म भरे भन्छु है त भनेर टाँरे।

यसो उसो म नि जान सक्ने परिस्थिति आयो।आधीबाटो ट्याक्सिमा आधिबाटो साथीको मोटर वाइकमा जाने निधो अनुसार हामी ट्याक्सीमा चढ्यौ ।अरु साथी नि कसरी कसरी गए।त्यहा १२वर्षे मेला नि लागेको निकै रमाइलो थियो । मेला चै माथि डाँडामा नि
थियो ‘माथि बड तल हेर्दा निकै सुन्दर देखिन्छ जाम न माथि’’ अवना पहिले आइसकेकि रहिछिनक्यारे उन्लाइ सबै थाहा रहेछ।
रमाइलो नि हुने सबै जनाले माथि नै पुग्ने कुरो गरे । अब सक्दिन भन्न नहुने म नि भर्यांग चढ्न शुरु गरे । बेलाबेला आफू कति माथि पुगियो त भनेर तल तिर फर्केर हेर्ने गर्थे म । यसरी फर्किदा हरेक पटक एउटा मान्छे देखिने । उस्लाइ देख्दा लाग्थ्यो कोहि परिचित जस्तो। तर म चै उस्लाई ध्यान नदिएरै अन्तै हेरिदिन्थे। साथीहरु फटाफट हिडेर माथि गैसके । तर म चै हिड्नै सकिन। निकै थाकेकोले यसो सुस्ताउन लै ठाउँ खोज्दै थिए। एउटा माग्ने देखे । उस्को खुट्टा पोलेको थियो । तर उस्ले ‘’ऐया!!’’ भनेको सुन्दा चै कतै चोट घाउ भएको जस्तो लागेन मलाई। म उत्सुक भए। किनकिन मलाइ उस्को घाउ हेर्न मनलाग्यो। यसो पैसा नि दिहाले अलिकति ।
‘’पोलेको हो?’
‘’हो, हजुर’’ उस्को बनावटीपन म बाट छुप्न सकिरहेको थिएन । तर नि मलाइ उसंग प्रतिप्रष्न गर्ने मनलागेन। मान्छे विवस भएर नै लाचारीपनलाइ अंगाल्दछ।
यसो बसेकी मात्रै थिए.....’’नानू’ म झसंग भए।
लाग्यो कसैले मलाइ नै बोलाइरहेको। तर मेरो नाम त नानू हैन म संहालिए।
‘’मैले हजुरलाइ नै बोलाएको’’मेरो अगाडि उहि पहिलेको मान्छे मुस्कुरादै उभिएको थियो।
म हेरेको हेर्यै भए। नबोल्न सके ..न हास्न

.....’’नानू’ म झसंग भए।
लाग्यो कसैले मलाइ नै बोलाइरहेको। तर मेरो नाम त नानू हैन म संहालिए।
‘’मैले हजुरलाइ नै बोलाएको’’मेरो अगाडि उहि पहिलेको मान्छे मुस्कुरादै उभिएको थियो।
म हेरेको हेर्यै भए। नबोल्न सके ..न हास्न ..
‘’चिन्नु भएन?’’ उस्को आखाँअनौठो गरि चम्किरहेको थियो।
उस्ले मलाइ एकटकले हेरि रह्यो..मलाइ कस्तो कस्तो लाग्यो तर नि केहि भन्ने कुरै पाइन।
‘अँ....’’मैले संझिन प्रयास गर्दै जमिन तिर हेर्दै थिएझट्ट मेरो आखाँ उस्को बुढीऔलामा गएर रोकियो । दाहिने हातमा उसको दुइवटा बुढीऔला थियो ।
मैले उस्लाइ हेरिरहे मानौ म टोलाए क्यारे ‘’चस्मा लाउनुहुन्छ हजुर ले ?’ मेरो एकहोरोपनलाई बिथोल्न चाह्यो उस्ले ।
‘’हो त’’ म संग कुनै शब्द थिएन उ संग बोल्नलाइ।
‘सर(मेरो दादालाई उस्ले सर भन्ने गर्थ्यो..सानो छदा दादाले त्यहि स्कूलमा पढाउनु हुन्थ्यो जहाँ हामी दुबैले पढ्ने गर्थौ) संग निकै पहिले भेटको थिए हजुर किर्तिपुर हस्टेल मा बस्न कुरो त थाहा पाएको थिए’’ उस्ले मेरो बारेमा जान्न चाह्यो ।
‘’अब चै भक्तपुर” हास्ने कोशिस गरे भनौ न अलिक नर्मल नि भेसकेकि थिँए।
मलाइ कुरा गर्न असजिलो भा’को देखेर उस्ले नै भन्यो’’ मलाई उहि नामले बोलाउदा हुन्छ’’ उस्तै बानी म हैरान थीए।
उस्ले यसरी मलाइ सजिलो बनाइदिएकोमा मलाई अप्ठ्यारो लागिरहेको थियो। ठूलो हुनुपर्ने के सधै मनमनै उहि शब्द आयो ‘’कत्ति नै ठूलो जस्तो म भन्दा एक हात त अग्लो छ नि ‘’ तर त्यो क्षणमा उ भित्रको परिपक्वतालै महसुस गरे मैले ।

समय फेरिन कत्ति पनि बेर नहुने रे’छ । उस्को बारेमा खासै थाहा नभएनि गाउँको स्कूल बाट छात्रबृत्ति पाएर बुढानिलकण्ठमा पढ्न गएको सम्म सुनेकीथिए मैले ।

‘’ बाबा म मेदी(मेहन्दी) लाउने ‘’ सानी ४-५ वर्षको बच्ची आएर उस्को औला पकडिन्। ‘’हेरन फनिन्द्र छोरीले सताउन थाली हात रंगाउने रे’’ यो आवाज नि मलाई निकै
परिचित लाग्यो।
‘’होस न त लगाउन देऊ’’ उस्ले पकेट बड ५ रुपिया छोरीलाइ दिदै भन्यो।
छोरी दौडेर गइन हात रंगाउन।
‘’अँ साच्चि ..नानू!..मेरो वाइफ’’ उस्ले परिचित आँवाजतिर औल्याउदै भन्यो ।
‘’नमस्ते!’’ यसो हेर्न मात्रै लागेकि थिए ‘’ म श्रष्टा शर्मा’’
नाम सुने सुने जस्तो लाग्यो । मैले जवाफ फर्काउदै थिए ‘’म .......’’
मैले मेरो नाम भन्नै पाइन श्रष्टाले नै पुरागरिदिइन। सुर्खेत मा भेट भएको थियो नि संमेलनमा बिर्सनु भो । मेरो नाम सुन्दा उस्को अनुहार अलिक फरक भएको थियो। तर नि उस्ले केहि भनेन ।
‘’ए हो त’’ मैले हात मिलाउदै भने। मेरो खुशीको सिमा नाघिसकेको थियो।

‘अनि तिमीले कहाँ चिनेको त फनिन्द्र ?’ श्रष्टाले उत्सुक हुदै सोधिन
उस्ले मेरो शिर देखि खुट्टा सम्म नियाल्दै भन्यो ‘’ उहा नानू ‘’ उस्ले यसरी हेर्दा मेरो मन एकतमासले भरिएर आयो । मानौ अपार माया, स्नेह को अनुभूति भयो मलाई।
उस्ले श्रष्टालाई सबै भनेको रहेछ पहिले नै।

मेरो साथी मेरो बालककालको मिल्ने मान्छे जस्को औला समाती समाती म हिड्ने गर्थे, त्यो बनपाखा, त्यो खोला, माछा ...हरेक कुरो ताजा भएर आउछ मलाइ उ ‘’ फटिंग्रे’’ आज मेरो सामु उभिएको छ ।म चुपचाप छु....... त्यो दिन..झलझलि याद आउछ जुनदिन हामी बिछोडिनु परेको थियो ।

‘’नानू’’ उस्ले मौनता बिथोल्दै भन्यो ‘’म अर्को शुक्रबार नर्वे जादै छु। दुइ वर्षको लागी’’
परिस्थिति बेजोडको थियो। एकतमासको थियो उस्को जिवनको सफलता देखेर मलाइ निकै मिठो महसुस भैरहेको थियो ।
‘’बधाइ छ यहाँलाइ’ मैले खुशी ब्यक्त गरे’
‘’मेरो उहिनामले बोलाउनुस मलाई’’ उस्ले श्रष्टालाइ हेर्दै भन्यो ।
अहिले चै मैले हाँसो रोक्न सकिन ‘’ओके... ‘’ श्रष्टा नजिकै थिइन ‘’ हुन्छ.. श्रटाजी...’’ मैले वातावरण परिवर्तन गर्न चाँहे ।

‘श्रष्टा शर्मा’ मेरो साथी त हैन तर अलिक पहिले कुनै राजनितिक कार्यक्रम हुदा भेट भएको थियो । त्यो बेला उनी कानून मा स्नातक गर्दै थिइन नेपालगञ्ज महेन्द्र क्याम्पस मा। मान्छे बोलिमा भन्दा ब्यबहारमा बलियो हुनुपर्ने रे’छ । श्रष्टा साच्चिकै श्रष्टा हुन। मेरो मात्र हैन छुवाछुतले भरिएको हाम्रो आडम्बरी समाज को चम्किलो नमूना हुन ।
मनमनै मैले श्रष्टाको सहास लाइ सलाम गरे।

‘’बाबा हेर्नुस त’’ छोरीले दुबै हात उस्को अगाडि तेर्स्याँइदिइन।
‘’उहालाई नमस्ते गर छोरी’’ मतिर देखाउदै उस्ले भन्यो ।
‘पर्दैन नमस्ते गर्न बुट्टा बिग्रन्छ’ मैले रोक्न खोजे ‘’ बरु ल भनत तिम्रो नाम के हो ? उस्ले बाबा-ममि लाइ हेर्दै भनिन ‘’रेवती बि.क’’ आहा!! कस्तो राम्रो नाम’’ मैले मेरो मनलाई बलजफ्ति रोक्न खोजे मलाई मेरो आखाँ रसाएको यादै भएन।
किन किन मलाइ रोऊ-रोऊ लागेको थियो त्यो बेला ।।

त्यतिन्जेल साथिहरु माथि पुगेर नि फर्खिसकेका थिए।
(खास साथिहरुसंग घुम्न नपाए पनि त्यो दिन मेरो मुटुमा सधैको लागि स्मरणिय भएर बसेको छ )